W 2019 r. światowy bestseller "Lifespan" na ten temat został wydany przez wiodącego na świecie badacza długowieczności, dr Davida Sinclaira, profesora Harvard Medical School i dyrektora wydziału badań nad starzeniem się. Jego teza: Starzenie się jest chorobą, którą można i należy wyleczyć (lub przynajmniej znacząco spowolnić). Jego badania sugerują, że istnieje tylko jeden powód starzenia się: utrata informacji. W ten sposób Sinclair stworzył Informacyjną Teorię Starzenia, opartą na 30 latach swoich badań. Nie ma fizycznego, chemicznego ani biologicznego powodu, dla którego żywe istoty muszą się starzeć. Niektóre zwierzęta, takie jak pewne gatunki meduz, takie jak Turritopsis dohrnii, uważane za "biologicznie nieśmiertelne", są badane. Gdy meduza ta zostanie fizycznie uszkodzona lub zestresowana, może powrócić do wcześniejszego etapu rozwoju, zregenerować się i kontynuować życie. Według prof. Sinclaira wszystkie organizmy wyższe, tj. rośliny i zwierzęta, starzeją się, ponieważ wszystkie pochodzą od wspólnego przodka. Małego organizmu, którego nazywa "Wielkim Ocalałym". Organizm ten opracował unikalny mechanizm przetrwania, który pozwolił mu przetrwać wrogie fazy historii Ziemi, w których jego konkurenci zginęli. I jak na ironię, ten mechanizm przetrwania jest powodem, dla którego się starzejemy.
Długość życia - Prof. Dr. David Sinclair
Jak działają te mechanizmy przetrwania? DNA żywych komórek jest narażone na różne wpływy, które mogą spowodować uszkodzenie jego składników, takie jak promieniowanie, szkodliwe chemikalia lub po prostu rozmnażanie komórek, które występuje miliardy razy dziennie w ludzkim ciele. Aby naprawić te uszkodzenia, ten pierwotny typ komórek, "Wielki Ocalały", opracował specjalny mechanizm przetrwania, który pozostaje niezbędny do dziś. Nasze komórki inwestują dostępne zasoby (materiał i energię) albo w długowieczność (naprawianie uszkodzeń), albo we wzrost i reprodukcję. Nie jest możliwe jednoczesne podążanie obiema ścieżkami. Jak więc jest to związane ze starzeniem się? Mówiąc prościej, w naszych komórkach przechowywane są dwa zasadniczo różne rodzaje informacji: informacje cyfrowe i informacje analogowe. Informacja cyfrowa odpowiada sekwencji par zasad w naszym DNA - kodowi DNA. Wszystkie nasze komórki mają ten sam kod DNA, niosący tę samą informację cyfrową. Ale skąd komórka mózgowa wie, że jest komórką mózgową, a nie komórką wątroby? Odpowiedzialny jest za to epigenom. Składa się on z białek, a konkretnie enzymów, które decydują o tym, które geny powinny być aktywowane, a które nie. Epigenom jest zatem analogową informacją komórki, uzupełniającą informację cyfrową w kodzie DNA.
Sirtuiny jako główni wykonawcy naszych komórek
O epigenomie można myśleć jak o dyrygencie stojącym przed orkiestrą, w której muzycy reprezentują DNA. Dyrygent decyduje, która melodia zostanie zagrana. Kluczowymi graczami w tym procesie są różne regulatory epigenetyczne, które przyłączają się do DNA i selektywnie wyłączają geny. Te regulatory epigenetyczne nazywane są sirtuinami, które decydują między reprodukcją a naprawą DNA. Jeśli sirtuiny są utrudnione w swojej pracy i nie mogą selektywnie wyłączać genów, informacje mogą zostać utracone, a komórka może nie wiedzieć, czy jest na przykład komórką nerwową czy skórną. Komórki tracą swoją tożsamość i to jest właśnie starzenie się. Dlaczego sirtuiny mogą utrudniać swoją pracę? To jest główny problem. Niestety, sirtuiny mają wiele zadań; oprócz wyłączania określonych genów, są one również odpowiedzialne za naprawę DNA. Im więcej jest pęknięć DNA, tym częściej geny, które powinny być wyłączone, są tymczasowo włączone. Kiedy sirtuiny są wzywane do naprawy i opuszczają swoje stanowisko, geny nie mogą zostać wyłączone, co prowadzi do dalszych uszkodzeń.
A zatem, czy starzenie się jest nieuniknione, czy nie?
Gdyby sirtuiny nie musiały wykonywać dwóch zadań jednocześnie lub gdyby działały wydajniej, moglibyśmy spowolnić lub nawet odwrócić proces starzenia. Jednak z biegiem czasu "etyka pracy" sirtuin spada, przyspieszając proces starzenia się żywych istot. Według Sinclaira jest to spowodowane brakiem zasobów. Sirtuinom coraz bardziej brakuje paliwa, którego potrzebują. Paliwem dla sirtuin jest dinukleotyd nikotynamidoadeninowy (NAD+). Gdyby poziom NAD+ w naszych komórkach wzrósł, sirtuiny działałyby bardziej niezawodnie, a my starzelibyśmy się wolniej.
